De Rots en Het Strand

Vanuit Sevilla kunnen we via Jerez de La Frontera en Cádiz naar Algeciras rijden. Maar oomlief en tante hebben even genoeg stadjes bekeken en zin in iets anders. Dus rijden we rechtstreeks naar het volgende hotel. Dan kunnen we ’s middags nog  even voet op Engelse bodem zetten. Algeciras is niet erg interessant. Een havenstad die zelfs in de reisgidsen niet genoemd wordt. Het hotel is wel beroemd. Een groot en statig gebouw uit 1902 met een hele geschiedenis. Hier hebben de koninklijke families van Spanje en België gelogeerd, heeft Winston Churchill overnacht en verbleven in de oorlog Italiaanse en Duitse spionnen. Tot zover de geschiedenisles 🙂

“we gaan naar De Rots’, zegt oomlief. Het is zo’n 20 minuten rijden en ja, als je dan toch in de buurt bent…. De Rots van Gibraltar is aan de ene kant een hoge kale rots. Aan de andere kant wel wat groener, en volgebouwd met vooral lelijke flatgebouwen.  Er is een winkelstraat, Mainstreet’, waar de pubs en restaurantjes zijn. Het is zondag, dus alleen wat souvenirwinkeltjes hebben open deuren. “Kijk, ze bestaan nog!’ zegt tante.  We hebben een rode telefooncel gespot!

Op de rots wonen apen en met een kabelbaantje kan je in 6 minuten naar boven om de kolonie te bewonderen. Oomlief is niet van de kabelbaantjes, ‘maar ga vooral’,  zegt hij tegen tante.  Voor 15,50 pond (!)  – ze durven wat te vragen voor een kabelbaanritje –  vindt tante de aapjes nu ook weer niet zo boeiend.

De laatste overnachting is aan de Costa del Sol. In een flathotel van 11 verdiepingen. ‘in heel Spanje is er regen, sneeuw, kou en zelfs tornado’s’, zegt oomlief. ‘Behalve hier aan de Costa! ‘  ‘De vakantie afsluiten in het zonnetje aan het strand met een vino blanco (tante) en een servessa (oomlief) is helemaal niet verkeerd 🙂

Sevilla

‘Wat hebben we een hoop gedaan’, zegt oomlief. ‘Nou’,  zegt tante, ‘inderdaad: met de metro naar het centrum. Even bij het theater gekeken (daar kwam muziek vandaan en bleek een Starwars gebeuren aan de gang), toen naar Plaza Espagnola (wat een verrassend mooie plaza 🙂 )  en vervolgens een terrasje. Een kwartiertje wandelen naar de rivier, een uurtje varen met de rondvaartboot. Weer tijd voor een terrasje.  Een wandelingetje door gezellige steegjes naar Casa de Flamencoshow bekijken en, nou vooruit, nog een terrasje.  Dan wat winkeltjes kijken, en tja, we moeten ook nog een hapje eten. Dus op zoek naar een terrasje 🙂   We hebben echt héél veel gedaan vandaag :)’.

Het was dan ook heerlijk weer. Veel beter dan gisteren. Toen regende het in Sevilla. Ook niet zo erg hoor, als het regent wil oomlief wel mee naar de oude gebouwen. Dus hebben we Alcazar bezocht en de grote kathedraal bekeken. Daar was de bisschop van Sevilla in actie: er was een mis aan de gang. Vanachter hekken en via een videoscherm konden wij, toeristen, meekijken. En ja, dat was toch wel indrukwekkend, in zo’n mega-grote kathedraal.

‘Sevilla is echt een superleuke stad!’, zegt tante.  En het allerleukste is toch wel de Flamencoshow.  Tante was als kind al betoverd door de muziek en dans (en de mooie jurken).  Dus nu we dan toch in Sevilla zijn….geeft tante graag toe aan deze guilty pleasure 🙂 .  En het valt niet tegen: de passie spat er vanaf! Zelfs oomlief vindt het heel bijzonder.

‘Wil je nog naar die paddenstoelen?’, vraagt oomlief.  Op tante’s lijstje stond nog Metropol Parasol,  de nieuwe markthal van Sevilla met een dak in de vorm van paddenstoelen waar je overheen kan wandelen. ‘Ja’,  zegt tante ‘maar niet nu, we moeten echt nog een keertje terug!’

De moskee-kathedraal in Cordeba

‘Eigenlijk is een dag te weinig voor Cordoba’, zegt tante. ‘Laat staan een halve dag’, antwoordt oomlief, want het is al middag als we in de stad aankomen. Ons hotel ligt op nog geen tien minuten van het centrum. Het navigatiesysteem liet ons echter de site seeing route rijden, dwars door de bergen 🙂

Het topstuk van Cordoba is de moskee, met in de moskee een grote kathedraal. Wat je dan krijgt is een mengeling van Arabische en Christelijke pracht en praal. Het meest indrukwekkend zijn de zuilen die met bogen aan elkaar verbonden zijn.  Het zijn er ruim achthonderd!   ‘Een wiskundige hallucinatoire belevenis’  staat er in het reisgidsje.  Nou, tante snapt wel dat je hier de weg kwijt kan raken. Zowel letterlijk als figuurlijk.

Achter de moskee ligt de oude Joodse wijk, met kronkelstraatjes, winkeltjes en barretjes. Ook daar raak je al snel de weg kwijt. Gelukkig hebben oomlief en tante een kaart. We komen uiteindelijk bij de plaats van bestemming:  het Palacio de Viana. Een tip van het meisje in het hotel, er is deze week een bloemententoonstelling. Het paleis heeft twaalf patio’s, met fonteinen, planten en beelden.  Er zijn inderdaad veel bloeiende planten te zien, maar de tentoonstelling bestaat eigenlijk maar uit één creatie van gekronkelde glazen buizen met bloemen.  Dus geen Keukenhof  of bloemencorso, kunnen die Spanjaarden toch nog iets van ons leren 🙂

 

 

Het land van de olijven

‘Zo, vannacht slapen we op stand’,  zegt oomlief.   En inderdaad, onze volgende overnachting is in een paleisje.  In Sabiote, naast de kerk (!).  Sabiote heeft een goed bewaard kasteel (voor de liefhebbers).  Vanaf de rand van het dorp kijk je uit over uitgestrekte olijfboomgaarden. En verder is er niets. ‘Behalve dit leuke hotelletje’ zegt tante.

In deze streek draait alles om de olijven en om twee stadjes die tot het Unesco werelderfgoed behoren: Ubeda en Baeza.  ‘Eerst maar naar Baeza’  zegt oomlief, ‘dan kunnen we morgenochtend nog even koffiedrinken in Ubeda.

Baeza is net een openluchtmuseum. Het staat vol met kerken, kathedralen, paleizen en andere monumenten. ‘Hier ligt de wieg van de Renaissance in Andalusië’ zegt tante. Ze heeft de reisgidsjes goed gelezen. Oomlief heeft meer oog voor een autobrand in één van de straten van Baeza. Politie, brandweer, knallende autobanden, het is inderdaad spectaculair!

Tante ziet toch liever de oude gebouwen, de fontein met leeuwen, de pleinen en de mooie poorten.

 

Grotten en de Spaanse woestijn

Tante wordt wakker in een grot. Hoe leuk is dat! Het is niet zo’n grot met stalagmieten en stalactieten, nee, het is een grottenhuisje. Met een huiskamer en een keukentje. En dieper in de grot een slaapkamer en een badkamertje.  Deze grot hoort bij een hotel, en in de omgeving  wonen hier heel wat mensen in dit soort grottenhuisjes.  We logeren in Benalua, vlakbij het dorpje Guadix. Daar woont bijna iedereen onder de grond. Oomlief en tante zijn gisteren al even wezen kijken en mochten bij Juan naar binnen. Een heel bijzonder grottenhuisje! De kamertjes in de grot zijn niet zo groot, maar het kunnen er wel veel zijn. Bij iedere nieuwe baby wordt er weer eentje bij gehakt :).

Het slaapt lekker in zo’n grothuisje. Het is donker, geluidsdicht en de temperatuur ligt tussen de 18 en 22 graden.  Vanmorgen leek het buiten heel wat kouder. “Een graad of 10′ zegt oomlief., maar tante vond het wintersporttemperaturen….

We worden om 10.00 uur opgehaald door Peter. Oomlief en tante gaan mee met de Desert Experience…Peter is landschapsfotograaf en gids, woont al 20 jaar in Andalucië maar praat nog prima Nederlands. ‘Lekker makkelijk toch?’ zegt tante.

We gaan naar de woestijn bij Guadix en Gorafe.  ‘Kijk nou” zegt tante, ‘dat lijkt wel een hunebed!’ En inderdaad, dat is het ook. In deze omgeving kan je er wel 240 tegenkomen. Dus ff wat meer dan in Drente!  We rijden verder de woestijn in. Het landschap is hier echt spectaculair en doet denken aan Amerika of aan Argentinië.  Zandstenen ravijnen en geulen en bergen in verschillende kleuren en vormen.  Genoeg om plaatjes te schieten . En we krijgen nog wat goede tips van onze gids op de koop toe:).   “Kijk, gieren’, zegt oomlief. ‘Ze komen super dichtbij langs gevlogen, wow!’  Tante hoort gewoon de wind langs de vleugels suizen…

Peter wijst in de verte waar een groot meer ligt en vertelt dat hier miljoenen jaren geleden een grote binnenzee was.  De heuvels die we zien waren in heel veel vroegere tijden koraalriffen.  Nadat de zee was drooggevallen leek het hier op Afrika en liepen er zebra’s, tijgers en antilopen rond. Nu alleen nog wat steenbokken, maar die laten zich niet zien.  Al zien we wel de keuteltjes…

We gaan nog wat verder naar wat wel op een kleine oase lijkt.  Een gebied in de woestijn waar warm water uit de grond komt.  Dat water heeft aquaducten gevormd. Gedurende duizenden jaren groeien die aquaducten steeds verder omhoog….(!) Heel bijzonder.  Peter laat zien dat planten en wortels door het mineraalwater verstenen. Door de mineralen en algenafzetting zie je ook de meest aparte kleuren ontstaan.

Inmiddels zijn de temperaturen weer Spaans geworden en schijnt de zon volop. Het was een superdagje in de Spaanse woestijn! Wil je de foto’s van Peter bewonderen? Kijk dan op zijn website: www.petermanschot.com

Alhambra

Tante is in een sprookje beland. Van duizend en een nacht 😊 Het sprookje heet Alhambra en bestaat uit prachtige tuinen en paleizen.  ‘Eerst maar de tuinen’ zegt oomlief. Die liggen rond het zomerpaleis en staan nog vol met bloeiende planten.  En hoge cypressen en andere bomen.  En mooie vijvers met spuitende fonteinen.  Met een aangename 25 graden is het hier heerlijk wandelen!

Het zomerpaleis is ook mooi:  prachtige Arabische bogen en muren van bewerkt marmer.

Vergeleken met het Nazridenpaleis is dit nog niks…. ‘Hier waan je je echt in de 14^e eeuw’  zegt tante. De muren, plafonds, bogen en deuren, alles is bewerkt met uitgesneden marmer, houtsnijwerk of gekleurde tegeltjes. Tante en oomlief kijken hun ogen uit.  Een paar keer met die ogen knipperen en oomlief loopt als een sultan door de zalen.  Met tante als Sjeherazade achter hem aan.  ‘echt een sprookje’ denkt tante, en dat is het 😊

The rain in Spain

…..stays mainly in de plaine.  Maar in de Sierra Nevada en aan de kust van Andalusië kan het ook spoken.  Gelukkig zijn oomlief en tante niet in Catalonië. Daar stroomde het water door de straten.  Hier bleef het beperkt tot pittige regenbuien.  Gisteren tot een uurtje of drie.

Sinds vrijdag zijn oomlief en tante in Spanje. We maken een reisje door Andalusië. Na Malaga en Maro zitten we nu in Granada.  Maro is een klein dorpje aan de kust.  Daar is niet veel te doen. Een beetje wandelen, lekker eten en van het zonnetje genieten.  ‘ach’ zegt oomlief, ‘meer heeft een mens toch niet nodig.’   ‘Dat is wel zo’ zegt tante,  ‘maar we gaan toch ook nog wel wat bekijken.’  Dus als het de volgende dag dan toch regent stappen we in de auto naar Nerja.  We rijden eerst langs het aquaduct voor een fotootje.  Daarna naar het stadje op zoek naar het Balkon van Europa.  Dat is een uitkijkpunt op een uitstekende klif boven zee.  Zelfs in de regen is het uitzicht indrukwekkend, maar het weer nodigt niet uit om hier lang van te genieten.  Dus rijden we wat vroeger dan gepland door naar Granada. Daar wachten we op het zonnetje in een tapasrestaurantje al smullend  van de Spaanse hammetjes.  ‘Het is gelijk weer zomer’, zegt tante als de zon doorbreekt.  En dan is het niet zo heel erg als we precies de verkeerde kant oplopen en er dus drie keer zo lang over doen eer we het centrum bereiken 😊 .

De Keukenhof – maar dan anders

Soms wil oomlief terug naar zijn geboortegrond. Dan moet er wel iets leuks aan de hand zijn. En dat is er. We gaan naar de Keukenhof/ Niet naar die grote tuin met bollen, nee, naar het kasteel. Want daar is Buttonpop. Het leukste en gezelligste tributefestival van Nederland. Althans, dat zeggen ze. En tante gelooft ze.

Want wat een feestje was het zeg.  Als we het terrein oplopen speelt de Bruce- cover band. Dus dat is al gelijk zingen en swingen.  Johnny Cash is next. ‘Daar ken ik niet zo veel van’ zegt tante. Zus J. (met nichtje J. ook van de partij) denkt dat dat wel mee valt. En dat klopt, want tante kan best veel mee zingen. ‘Blèren’,  zegt oomlief, zingen kan je dat niet noemen.

De topper van het festival is Badness, de tributeband van Madness. ‘Maar dan met de B van Beter’, vindt tante. De tent wordt he-le-maal plat gespeeld.  Zingen, swingen én vooral springen. Tante heeft er nog pijn van in haar voeten.

Rod Steward (arrogante attitude en met een peuk op het podium, kan echt niet meer) en ABBA (dikke dames met slechte sound en de heren in van die afgrijselijke karatepakken) vielen wat tegen.  ‘Geeft niet’ zegt oomlief, ‘tijd voor een broodje beenham en een biertje’.

‘Volgend jaar weer?’ vraagt tante. ‘Jaaaa’ zeggen de twee J’s en oomlief in koor! Gaan jullie mee?

Only in Japan

“Wat is die vakantie weer snel voorbij’, zucht tante. Oomlief vindt dat ook, maar is toch blij weer in zijn eigen bed te kunnen slapen. Een bijzonder land, hoor, dat Japan.  We hebben hier toch heel wat bijzondere en soms ook eigenaardige dingen gezien, die we tot nu toe in andere landen nooit tegengekomen zijn. Om maar wat te noemen:

Japanners zijn dol op automaten. Op iedere hoek van de straat en op elk station vindt je ze wel. Met drankjes, met eten, voor koffie (en dan zie je op een filmpje precies hoe de koffie wordt gezet en op een schermpje wordt afgeteld hoe lang het nog duurt) en zelfs op buitenmuren van restaurants kan je via automaten al je bestelling voor binnen doorgeven.

Het toilet: vrijwel overal vind je op het toilet hele panelen met knopjes. Niet alleen om door te trekken, maar ook om muziek aan te zetten of watergeluiden te laten horen (zodat niemand je eigen toiletgeluiden hoort). Verder ook nog doucheknopjes en droogföhnknopjes en knopjes voor fijne geuren. Bovendien is vaak de wc bril verwarmd. Dat laatste wil tante thuis ook wel :).   In verschillende hotels en restaurantjes staan speciale wc slippers klaar.  Met huiskamerslippers bezoek je geen toilet en toiletslippers zijn niet voor in de huiskamer. Dat is vies in Japan.

Oh ja, en in de thema-cafe’s wordt het thema ook in het toilet doorgevoerd. Op de foto de toiletruimte van het Monstercafé in Tokyo.

Japanners zijn dol op katten. Hello Kitty kom je overal tegen. En ook dat kitscherige katje dat met een pootje zwaait :).  Er zijn kattencafé’s waar je naar harte lust met katten kan knuffelen. Overigens zijn er ook uilencafé’s, egelcafe’s, café’s met Japanse Keeshondjes en zelfs een pinguïn-café.  Tante wilde naar het uilencafé, maar toen ze hoorde hoe dieronvriendelijk die waren heeft ze daar van afgezien.

In restaurantjes en op terrasjes staan manden naast de tafeltjes voor je tas. Het brengt namelijk ongeluk als je tas op de grond staat.  In Japan gaat alles volgens regels, behalve fietsen. Dat doen ze daar gewoon op de stoep tussen de voetgangers. Maar niet bellen hoor, als je er langs wilt. Dat is dan weer onbeleefd. Verder hebben we heel wat trappen moeten lopen, maar kwamen we ook de kortste roltrap ever tegen (in Kyoto).

Schoenen gaan uit in tempels, maar ook vaak in restaurants. En in de hotelkamers staan slippers klaar.  En kimono’s of Japanse pyama’s 🙂

Alles lijkt zo keurig netjes in Japan, maar op straat kom je soms ook vieze tafereeltjes tegen 🙂 .  In Tokyo zie je de jonge mensen soms vreemd uitgedost. Ook wel in hele brave jurkjes die eigenlijk zo braaf niet zijn…

Op de perrons staat iedereen keurig in rijtjes te wachten op metro en trein (dat zouden ze bij ons ook moeten doen, scheelt een hoop frustraties).  In Tokyo kan je vanilleijs met tomaten bestellen, in de warenhuizen verkopen ze allerlei soorten robots en tante is vast nog een hoop vergeten. Het is een bijzonder volk, die Japanners. ‘En zo is het’, zegt oomlief!

 

Tokyo part 2….

‘Dat is weer vroeg uit de veren’,  zegt tante. Om 8.00 uur worden we in de lobby van het hotel verwacht. We gaan naar de vismarkt. Dat is een stukje met de metro. De vis wordt in de vroege ochtend verhandeld. In de ‘indoor-market’.  Daar is het een drukte met op en neer rijdende wagentjes. Er wordt hard gewerkt. Daar hebben toeristen dus niets te zoeken. Wel in de ‘outdoor-market’. Daar wordt de vis verkocht.  Verwerkt in heerlijke sushi-s. Tante eet de allerlekkerste tonijn-sushi ooit. Vol met verse tonijn, mmmmm

Het is nog vroeg en Tokyo is groot. Oomlief en tante gaan eerst naar Tokyo Hands. Een heel groot warenhuis met een mega crea-afdeling.. Tante koopt er Kintsugi. Dat is goudlijm waarmee gebroken keramiek gelijmd kan worden. De filosofie erachter is dat imperfectie eigenlijk omarmd moet worden.

We gaan ook nog even bij de Tokyo Tower kijken en belanden uiteindelijk een  oude wijk. Daar hangen de Japanse lantaarns nog in de straten en lopen mannen in Kung Fu pakken.

Het wordt opnieuw een latertje, want we gaan afscheid-eten met de groep.  En daarmee is Tokyo nog niet met ons klaar. Want de volgende ochtend gaat om kwart over vijf de wekker. We gaan  nog even naar de Suma-mannen kijken. Nou ja, even…. Om kwart voor zes vertrekken we uit het hotel. Zodat we om over zevenen in een buitenwijk van Tokyo naar de training van Sumo-worstelaars kunnen kijken. Dat ibetekent bijna twee uur stil op een kussentje zitten. Want er mag niet gesproken worden of gegeten of gedronken. Het is wel indrukwekkend, de lijvige mannen die zich in het zweet werken. Het is niet zomaar een training, het gaat allemaal op zijn Japans. Dus met regels, respect en ceremonie. Oomlief en tante zijn onder de indruk.  Een waardig afscheid van een prachtig en bijzonder land.